Μήπως η ευθύνη βαραίνει κι εμάς που εμπλεκόμαστε στον «αθώο» χώρο του παιδικού ποδοσφαίρου;
Θα μου πείτε τι σχέση μπορεί να έχουμε εμείς με μια στυγνή δολοφονία; Εμείς με παιδιά ασχολούμαστε…
Ελα μου όμως που και οι συγκεκριμένοι δολοφόνοι κάποτε ήταν παιδιά σαν και αυτά που έχουμε στις ομάδες μας. Εδώ λοιπόν εμφανιζόμαστε εμείς, οι παιδαγωγοί και ο ρόλος μας που έχει βαρύνουσα σημασία στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι διπλωματούχοι και μη προπονητές κάνουμε την εμφάνισή μας στα τμήματα υποδομών, κάποιοι εκ των οποίων έχουμε πολλές γνώσεις γύρω από το άθλημα του ποδοσφαίρου αλλά κι έναν ιδιαίτερο τρόπο να τις μεταδώσουμε στους νεαρούς αθλητές.
Αυτός ο «ιδιαίτερος τρόπος» αρκετές φορές εμπεριέχει στοιχεία ειρωνίας, αλαζονείας, επιθετικότητας, που μετατρέπουν τη διασκέδαση του παιδιού σε μαρτύριο.
Μετά έρχεται και η ανάγκη για επιβεβαίωση που μεταφράζεται σε δίψα για νίκες και αποτελέσματα με οποιοδήποτε κόστος.
Ετσι κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ουρλιάζουμε στα παιδιά μας για να ανεβάσουν την απόδοσή τους, γκρινιάζουμε συνεχώς στο διαιτητή για τα συνεχόμενα φαλτσοσφυρίγματα εις βάρος της ομάδας μας και με άξιους συμπαραστάτες τους γονείς, που βλέπουν εμάς και παίρνουν θάρρος, μεταφέρουμε αυτές τις εικόνες παραφροσύνης στα παιδιά μας, που με τη σειρά τους διαμαρτύρονται στους διαιτητές, βρίζουν και χτυπούν τους αντιπάλους και μετά τη λήξη του αγώνα είτε σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους, είτε πανηγυρίζουν εκστασιασμένοι για τη μεγαλειώδη νίκη.
Γι’ αυτή την κατάσταση βέβαια τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρνουν οι διοικήσεις των ομάδων, οι οποίες όχι μόνο δεν σπεύδουν να συμμορφώσουν τέτοιες συμπεριφορές, αλλά μάλλον τις συντηρούν πιστεύοντας ότι οι νίκες θα φέρουν στο σύλλογο περισσότερους νεαρούς αθλητές, οπότε και περισσότερα χρήματα στα ταμεία του.
Σε περίπτωση τώρα που ο νεαρός αθλητής δεν διασκεδάζει πια στην ομάδα του και θέλει να δοκιμάσει κάτι το διαφορετικό και αν για κακή του τύχη είναι και ταλαντούχος, τότε οι λύσεις είναι δύο: ή μένει και δεν περνάει καλά ή δεν ξαναπαίζει ποδόσφαιρο.
Αυτές οι συμπεριφορές που αναφέραμε το μόνο που επιτυγχάνουν σε βάθος χρόνου είναι να δημιουργούν άβουλα παιδιά γεμάτα ανασφάλεια και επιθετικότητα, που είτε θα βρίσκονται μακριά από το χώρο του ποδοσφαίρου είτε θα είναι κοντά δημιουργώντας πιθανώς ανάλογα σκηνικά βίας.
Από τα τμήματα υποδομών όλων των συλλόγων θα περάσουν ανά τα χρόνια χιλιάδες παιδιά, εκ των οποίων επαγγελματίες ποδοσφαιριστές θα γίνουν ελάχιστοι, αρκετοί όμως θα συνεχίσουν να παίζουν ερασιτεχνικά και ακόμα πιο πολλοί θα πηγαίνουν στο γήπεδο να δουν την αγαπημένη τους ομάδα.
Ας δώσουμε λοιπόν στα παιδιά μας αυτό που δεν έχει η πλειοψηφία όσων πηγαίνουν τώρα στο γήπεδο. ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ.
Και στο επόμενο θύμα του ποδοσφαιρικού φανατισμού (δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ότι δεν θα υπάρξει ξανά) όταν θα ψάχνουμε για ηθικούς αυτουργούς ας ρίξουμε καμιά κλεφτή ματιά και στον καθρέφτη.
Γιάννης Γουρδουμπάς
Υπεύθυνος υποδομών Απόλλωνα Χαλανδρίου
