Δυο χρόνια και δυο ανόδους μετά, αυτό το παιδάκι, ο Πάνος Κομνηνός, κάνει σήμερα το άλμα και παίρνει μεταγραφή στον Ατρόμητο, με τις ευχές όλης της οικογένειας του Απόλλωνα να τον συνοδεύουν.
«Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα τα οποία θα μπορούσα να αναφέρω για τα υπέροχα αυτά χρόνια που πέρασα στον Απόλλωνα, από τότε που πάτησα πρώτη φορά το πόδι μου στο γήπεδο, μέχρι το τελευταίο παιχνίδι-μπαράζ, για την άνοδο στην Α’ κατηγορία», γράφει στο «αντίο» του ο Πάνος.
Ο μικρός γκολεαδόρ αγαπήθηκε απ’ όλους στην ομάδα, όχι μόνο για την προσφορά του (36 γκολ σε 55 συμμετοχές) και την ιδιαίτερα σημαντική συμβολή που είχε στην επίτευξη των δύο σερί ανόδων, αλλά κυρίως για τον ευαίσθητο χαρακτήρα του, γιατί ήταν ο «βενιαμίν» και όλοι ήθελαν το καλό του.
Το ξεκίνημα
Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα ο Πάνος τα έκανε στην ακαδημία του Ολυμπιακού-Απόλλωνα Χαλανδρίου.
«Ο Γιάννης Γουρδουμπάς και κυρίως ο Αντώνης Ταβερνάρης, συνέβαλαν στη διαμόρφωση των ποδοσφαιρικών μου ικανοτήτων και στο χτίσιμο του χαρακτήρα μου και τους ευχαριστώ. Στην ακαδημία έκανα φίλους κι έζησα μαζί τους μοναδικά συναισθήματα, που είναι αδύνατο να αλλοιωθούν στο πέρασμα του χρόνου. Τους ευχαριστώ για την αγάπη τους και που μ’ έκαναν να νιώσω ότι ήμασταν μια γροθιά».
Για τον Πάνο ήταν πολύ δύσκολο να αποχωριστεί τους φίλους του, όταν κλήθηκε να «ανέβει» στην πρώτη ομάδα.
«Ομως, ήξερα πάντα πως δεν πρόκειται να χάσω κανέναν από αυτούς και θα συνεχίσουμε να τρέφουμε ο ένας για τον άλλον την ίδια εκτίμηση».
Κεφάλαιο ανδρική ομάδα
«Στην αρχή ήμουν πολύ φοβισμένος και είχα φτάσει σε σημείο να μη θέλω να ακολουθήσω τη νέα μου ομάδα», παραδέχεται ο «Κόμνη». «Με τη βοήθεια της οικογένειάς μου, που ήταν συνέχεια δίπλα μου, αλλά και των συμπαικτών μου και των προπονητών μου, κατάφερα να ξεπεράσω όλες τις δυσκολίες και να γίνω κι εγώ ένα ισότιμο μέλος με τους παλιότερους».
Ειδικά για τους συμπαίκτες του, έχει να πει μια κουβέντα παραπάνω:
«Με περιέβαλαν με πολύ σεβασμό και αγάπη, σαν να με ήξεραν χρόνια. Ηταν κάτι που με ευχαρίστησε και με βοήθησε αφάνταστα! Από αυτούς έμαθα πράγματα που θα με ακολουθούν στη συνέχεια, όπου κι αν πάω κι ό,τι κι αν πω. Διότι ήταν από άτομα που με αγαπάνε και έχουν πάρει μια μεγάλη γεύση του τι πάει να πει όχι μόνο ποδόσφαιρο, αλλά και ζωή».
Για τον προπονητή Γιώργο Αλεξόπουλο και τον γυμναστή Γιώργο Κωνσταντινίδη, σημειώνει:
«Στάθηκαν αρωγοί στην προσπάθειά μου, λέγοντάς μου πως να συμπεριφέρομαι στο γήπεδο. Και, το σημαντικότερο, με έμαθαν να παίζω για το σύνολο και για τη φανέλα!».
Η κλήση στη Μικτή Νέων
Το Σεπτέμβριο του 2012 ο Πάνος κλήθηκε στη Μικτή Νέων της ΕΠΣΑ, με την οποία σε 8 συμμετοχές μέτρησε ισάριθμες νίκες και δικά του προσωπικά 6 γκολ.
«Ωραία εμπειρία, γνώρισα παιδιά από άλλες ομάδες και εκτίμησα σε κάποιες περιπτώσεις τον Απόλλωνα, για τα πράγματα που μου προσέφερε, όχι μόνο τα υλικά, αλλά και την αντιμετώπιση που είχα».
Η μεταγραφή στον Ατρόμητο
Ο Απόλλωνας δεν θα μπορούσε να του κόψει τα φτερά και όταν ήρθε η πρόταση από τον Ατρόμητο, για το τμήμα Κ20, τον άφησε από την αγκαλιά του να «πετάξει».
«Πρέπει πλέον να δείξω την αξία μου σε μια επαγγελματική ομάδα, με περισσότερες απαιτήσεις και μεγαλύτερες δυσκολίες. Θέλω να αποδείξω ότι είμαι ικανός να ανταπεξέλθω στο ανώτατο επίπεδο, να κάνω περήφανους τους φίλους μου στον Απόλλωνα και μέσω μιας καλής πορείας να τους ευχαριστήσω για τη βοήθειά τους όλα αυτά τα χρόνια. Φυσικά, και για να δικαιώσω τους προπονητές που με επέλεξαν στον Ατρόμητο, τους οποίους κι ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνουν».
Για την ώρα ο Πάνος δείχνει απόλυτα συνειδητοποιημένος και μακάρι να συνεχίσει έτσι. Τη φιλοδοξία και το πείσμα τα έχει, είναι στοιχεία που ανέκαθεν τον χαρακτήριζαν. Και το ταλέντο, προφανώς…
«Λένε πως για να αποκτήσεις κάτι που το θέλεις πολύ, πρέπει να περάσεις από πολλές δοκιμασίες και βάσανα. Εμένα, όμως, δεν με φοβίζει αυτό. Είμαι πρόθυμος να ακολουθήσω το όνειρό μου, όσο δύσβατα κι αν είναι τα μονοπάτια απ’ όπου θα περάσω, μέχρι να φτάσω στον τελικό μου προορισμό».
Το τελευταίο αντίο
Δύο χρόνια τώρα, ο Πάνος δέθηκε πολύ με τον Απόλλωνα, έτσι ο τελευταίος λόγος ανήκει πάλι στην ομάδα μας…
«Θέλω να ευχαριστήσω όλο τον Απόλλωνα, όλους όσοι με έκαναν να νιώσω πως ανήκω σε μια οικογένεια, πράγμα που δεν βρίσκεις σε οποιαδήποτε ομάδα. Είναι κάτι που σε βοηθάει να παλεύεις συνέχεια, ώστε να γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος, γνωρίζοντας παράλληλα πως έχεις πάντα ένα στήριγμα, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σου».
«Οπως κάθε μετανάστης δεν ξεχνάει ποτέ την πατρίδα του, έτσι κι εγώ σε όποια ομάδα κι αν πάω, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το σπίτι μου. Και αυτό για μένα είναι ο Απόλλωνας, κάτι παραπάνω από μια ομάδα!».
Ο Πάνος εισέπραξε απεριόριστη αγάπη, βίωσε συγκινήσεις κι έζησε, στο ξεκίνημα κιόλας της καριέρας του, στιγμές που πολλοί θα εύχονταν να είχαν ζήσει. Στην πρώτη ομάδα του Απόλλωνα ήρθε ένα τρομαγμένο παιδί και φεύγει ένα αντράκι, γεμάτο αναμνήσεις και με διαμορφωμένη πια προσωπικότητα.
Γνωρίζει και ο ίδιος, ότι η μπάλα είναι πλέον στα πόδια του.
Μικρούλη, το κεφάλι στη θέση του να μείνει, να ακούς τους προπονητές σου (και ΜΟΝΟ) και όλα θα έρθουν φυσιολογικά. Ξέρεις ότι εμείς θα είμαστε πάντα δίπλα σου.
Κάνε μας περήφανους!
