ΑΠΟΛΛΩΝ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ – ΗΡΑΚΛΗΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Φύγαμε για τελικό!

Τα τελευταία χρόνια οι ομάδες Παίδων και Νέων του Απόλλωνα φτάνουν με συνέπεια είτε στα ημιτελικά, είτε στα προημιτελικά, είτε έστω στους «16» των διοργανώσεων της ΕΠΣΑ. Εφτασε, επιτέλους, η ώρα και του πρώτου τελικού!

Εστω και στα πέναλτι αποδόθηκε δικαιοσύνη και τα μαγκάκια του Αντώνη Ταβερνάρη θα διεκδικήσουν την κούπα το άλλο Σ/Κ!
Αγγελόπουλος, Ανδρινόπουλος, Αντωνόπουλος, Βασσάλος, Γκούστης, Δάρας, Δημητράκος, Δoροβάτας, Ζαχαρόπουλος, Ζιγγιρίδης, Κανέλλος, Καρτσακλής, Κέφης, Κιτσόπουλος, Κολινιάτης, Κουστουμπάρδης, Κρόι, Μέρμηγκας, Μητρόπουλος, Νικολαΐδης, Νικολόπουλος, Οικονόμου, Παπαδάκης, Πατεράκης, Σαράντος, Φλουρέντζου, Χατζής, Χριστοδούλου.
Είναι οι 28 παίκτες που έχουν γράψει –και συνεχίζουν να γράφουν…- την ιστορία της φετινής σεζόν στην ομάδα Παίδων του Απόλλωνα, με προπονητή τον Αντώνη Ταβερνάρη. Συγχαρητήρια σε όλους!
Και είναι μια πολύ όμορφη ιστορία, ειδικά για όσους ακολουθούν την ομάδα από το ξεκίνημα… Τότε, δηλαδή, που για διάφορους λόγους βρισκόταν στην 11η θέση (από τους 14) του ομίλου. Τότε που έχανε τον ένα παίκτη μετά τον άλλο, λόγω τραυματισμών, λόγω δοκιμών σε συλλόγους-ΠΑΕ, λόγω μικτών, λόγω, λόγω, λόγω…
Τότε, με άλλα λόγια, που μάλλον λίγοι ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι αυτή η χρυσή γενιά θα προχωρούσε… Θα έπαιρνε την πρόκριση ως δεύτερη σε έναν πολύ ανταγωνιστικό όμιλο και θα έφτανε ως τον τελικό της διοργάνωσης, πανάξια και χωρίς να της χαριστεί τίποτα!
Μεγάλο όπλο το βάθος της Ακαδημίας μας, που φάνηκε περίτρανα και στον ημιτελικό με τον Ηρακλή Περιστερίου. Τι κι αν οι αλλαγές ξεκίνησαν από το πρώτο ημίχρονο και συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της επανάληψης… Η ομάδα μας ανέβαινε αντί να πέφτει, έπαιζε όλο και καλύτερα και ασφαλώς δικαιούταν τη νίκη πριν πάμε στη διαδικασία των πέναλτι!
Στο α’ μέρος φανήκαμε κάπως αγχωμένοι και παρασυρθήκαμε από το παιχνίδι των αντιπάλων, που ήταν φανερό ότι στόχευαν στο να πάνε το ματς στα πέναλτι, όπου ήδη μετρούσαν 2/2 προκρίσεις. Στο β’ ημίχρονο, όμως, μία ομάδα υπήρξε στο γήπεδο, η δική μας. Η μπάλα μπήκε κάτω, μόνο… μέσα στα δίχτυα δεν μπήκε, παρά τις πολλές και κλασικές ευκαιρίες που δημιουργήσαμε, με δοκάρια, αποκρούσεις πάνω στη γραμμή κλπ.
Το 1-1, που διαμορφώθηκε μέσα σε λίγα λεπτά στο α’ μέρος με γκολ που προήλθαν αμφότερα σε κόρνερ (το δικό μας ο Κέφης, που ισοφάρισε), ήταν πλασματικό και έμοιαζε με άδικη τιμωρία για την ομάδα μας, που δεν απειλήθηκε άλλη φορά σε όλο το ματς. Παρότι, πάντως, ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου λέει ότι αυτός που χάνει τα γκολ, είναι και αυτός που χάνει στο τέλος, στα πέναλτι ζήσαμε την εξαίρεση.
Εκεί, ναι, χρειάστηκε και ο παράγοντας τύχη… Τρεις φορές ο Ηρακλής είχε την ευκαιρία να τελειώσει το παιχνίδι, και τις τρεις όμως απέτυχε, με τον γκολκίπερ μας να κάνει δύο εξαιρετικές αποκρούσεις και μία εκτέλεση να βρίσκει δοκάρι. Το σκορ ήταν 6-5 υπέρ μας, το τελευταίο αντίπαλο πέναλτι πέρασε ψηλά άουτ και… το πάρτι ξεκίνησε!
Μία αγκαλιά όλα τα παιδιά, αφού πρώτα έδωσαν τα χέρια με τους αντιπάλους, κατευθύνθηκαν στην εξέδρα και αποθεώθηκαν, ζώντας στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη τους. Ας ελπίσουμε να έρθουν ακόμα καλύτερες, την επόμενη εβδομάδα, όπου και πάλι όλος ο Απόλλωνας θα είναι δίπλα τους, όπως και σήμερα.
Αυτό που μας κάνει περισσότερο περήφανους είναι ότι φτάσαμε στον τελικό παίζοντας ορθολογικό ποδόσφαιρο, μακριά από σκοπιμότητες. Με τρομερή φυσική κατάσταση, με αυτοματισμούς και με πολλή δουλειά απ’ όλους, που ήταν θέμα χρόνου να βγει στο γήπεδο. Μα, πάνω απ’ όλα, με παιδιά-διαμάντια σε χαρακτήρα και ήθος.
Πάμε Απολλωνάρα!