Φέρτε να πιω, να ξημερωθώ…

Ηταν Μάιος του 2012, πάλι τη βραδιά του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ. Η οικογένεια του Απόλλωνα γλεντούσε την άνοδο στη Β’ Αθήνας, η μπύρα έρρεε άφθονη, χορός, τραγούδια, συνθήματα, γέλια… Ολοι οι συντελεστές φορούσαν το χαρακτηριστικό, θαλασσί μπλουζάκι: «Α α φόλοου», ήταν το σλόγκαν και αν κάποιοι πίστευαν ότι αφορούσε μόνο το γνωστό τραγούδι, σήμερα αντιλήφθηκαν ότι έκρυβε και υπονοούμενο…

Καμιά φορά, τα λόγια είναι τόσο φτωχά για να περιγράψουν τόσο έντονα συναισθήματα. Τι νόημα έχουν δυο αράδες, μπροστά σε ένα βουρκωμένο από τη συγκίνηση βλέμμα, μια ζεστή αγκαλιά, ένα χειροκρότημα από κόσμο που με τέτοιο παλμό και τόσο πολύ δεν είχαμε ξαναδεί…

ΑΝΕΒΗΚΑΜΕ! Και ξανά: ΑΝΕΒΗΚΑΜΕ! Δεύτερη σερί χρονιά! Ο «Απολλωνάκος», κύριοι, έχει γίνει ΑΠΟΛΛΩΝΑΡΑ! Τι ήταν αυτό, Θεέ μου, που ζήσαμε το Σάββατο της 25ης Μαΐου… ΑΝΕΒΗΚΑΜΕ!

Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η ομάδα μας θα παίξει στην Α’ Αθήνας! Απολύτως άξια, με το σπαθί της, με την τρέλα της, με τα πολλά κιλά cojones της!!!

Πόσο κόσμο είχε το Σάββατο; 700; 800; 1.000 άτομα; Παραπάνω; Το νούμερο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Το σημαντικό είναι ότι ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ έδειξε (πάλι) σε όλη την ποδοσφαιρική, και όχι μόνο, Αθήνα, τι πάει να πει υγεία. Τι πάει να πει αγάπη για το σύλλογο. Τι πάει να πει ΟΜΑΔΑ.

Το τελικό σφύριγμα, μας βρήκε και πάλι νικητές. Φίλοι όλοι μεταξύ μας, η ματιά μας περιείχε όχι απλά χίλιες λέξεις, αλλά κι ένα αίσθημα μοναδικό και έπειτα από πολλές μάχες κεκτημένο. Το αίσθημα της ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ.

Δικαίωση, αυτή είναι η λέξη. Οχι μόνο για τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς στις προπονήσεις, άλλωστε όλες οι ομάδες προπονούνται, αλλά κυρίως δικαίωση για το πως έχουμε αποφασίσει εμείς να προσεγγίζουμε το «πράγμα» αυτό που λέγεται ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Εχουμε το δικαίωμα, σήμερα, να είμαστε ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για όλα αυτά που κατακτήσαμε. Εχουμε το δικαίωμα να περπατάμε με το κεφάλι ψηλά, έχουμε το δικαίωμα να λέμε ότι παίξαμε 31 παιχνίδια ΜΕΣΑ στο γήπεδο και ΚΟΝΤΡΑ σε ΟΛΟΥΣ και σε ΟΛΑ τα καταφέραμε.

Οταν στα μέσα ακριβώς τη σεζόν τραυματιζόταν σοβαρά ο Φοίβος Κοτσαύτης, με 14 γκολ σε 15 παιχνίδια, μακράν τότε πρώτος σκόρερ της κατηγορίας, όλοι (ή σχεδόν όλοι) στον όμιλο έσπευσαν να μας «τελειώσουν». Μας είχαν «τελειώσει» και νωρίτερα, όταν υποχρεωθήκαμε στην πρώτη μας ήττα, αποδίδοντας τότε στις «συμπτώσεις» το ξέφρενο ξεκίνημα με το 6 στα 6.

Μας «τελείωσαν» πολλές φορές, όταν χάναμε διαδοχικά βασικούς παίκτες με τραυματισμούς, αλλά γελάστηκαν. Δεν ήξεραν, προφανώς, με τι είχαν να κάνουν. Στην πορεία το έμαθαν. Το παραδέχθηκαν και αναγκάστηκαν να υποκλιθούν.

Δεν αιθεροβατούμε. Αλλά δεν έχουμε και ταβάνι. Πώς μπορεί κανείς να πει κάτι τέτοιο, βλέποντας 270 μικρούς στις ακαδημίες; Βλέποντας τις ομάδες Νέων και Παίδων να φτάνουν στα ημιτελικά των πρωταθλημάτων τους; Βλέποντας παιδιά που έρχονται κατευθείαν από το εφηβικό τμήμα, να ενσωματώνονται και να πρωταγωνιστούν στο αντρικό;

Για κάποιους είναι επιτυχία να έχουν τρία-τέσσερα «δικά τους» παιδιά στην πρώτη τους ομάδα. Για εμάς, είναι δεδομένο, όλα τα παιδιά είναι «δικά μας»! ΟΛΑ! Κανείς στον Απόλλωνα δεν παίζει για (μικρό ή μεγάλο) «χαρτζιλίκι». ΟΛΟΙ παίζουν γιατί ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ. Γιατί, κι όσοι λίγοι έχουν κάνει περάσματα από άλλες ομάδες στο παρελθόν, κάτι σαν κι αυτό που υπάρχει στην ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ του Απόλλωνα, δεν βρήκαν!

Το «οικογένεια» είναι ένας όρος πολυφορεμένος. Ολοι λένε ότι είναι «οικογένεια». Πώς είσαι «οικογένεια», όταν στο τέλος της σεζόν χάνεις 10-15 παίκτες; Πώς είσαι «οικογένεια», όταν στις προπονήσεις είναι μόνο ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές (αν δεν είναι απλήρωτοι); Πώς είσαι οικογένεια, όταν στη στραβή υπάρχει μουρμούρα και, το αγαπημένο σπορ των Ελλήνων φιλάθλων, προπονητολογία;

Μας λένε ρομαντικούς, αγνούς σε βαθμό… παρθενίας. ΕΙΜΑΣΤΕ! Μας λένε ότι «η Α’ κατηγορία είναι άλλο πράγμα» και ότι «εκεί δεν θα μπορέσετε να σταθείτε». Και; Η απάντησή μας είναι, ΚΑΙ; Και να μη σταθούμε, θα αλλάξει κάτι; Θα σταματήσουμε να δουλεύουμε με τις υποδομές; Δεν θα χαιρόμαστε το ποδόσφαιρο;

Νεοφώτιστοι θα είμαστε, όπως ήμασταν και φέτος. Που τερματίσαμε δεύτεροι, κάνοντας τις λιγότερες ήττες στον όμιλο (κι αυτές, ΟΛΕΣ, στο ένα γκολ διαφορά), με την καλύτερη άμυνα και έχοντας κερδίσει στο σπίτι μας -ναι, ΣΠΙΤΙ μας είναι, όχι μια απλή έδρα- ΟΛΕΣ τις ομάδες που κατετάγησαν μέχρι την 8η θέση της βαθμολογίας.

Τον Παράδεισο, μάλιστα, τον κερδίσαμε δύο φορές. Τη δεύτερη στον αγώνα μπαράζ, χρειάστηκε βλέπετε να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία, γιατί στον όμιλο αποθεώθηκε το fair play και όλες οι ομάδες έπαιξαν για την ιστορία τους. Και την… τιμή τους (όπως το πάρει κανείς).

Μπαράζ; Μπαράζ… Σε ένα γήπεδο που «βούλιαξε» από κόσμο, με διαιτητές επιπέδου Super League, για να εξασφαλιστεί το 50-50. Κι ας κέρδιζε ο καλύτερος…

Ο καλύτερος, όπως είδαν και έγραψαν και οι ουδέτεροι, ήταν ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ. Ελεγξε το παιχνίδι σε όλη τη διάρκειά του, δεν απειλήθηκε και παρότι έπαιζε θεωρητικά για δύο αποτελέσματα, δεν έπαψε να κυνηγά τη νίκη. Μετά από δύο δοκάρια στο β’ ημίχρονο (Κομνηνός, Γκρέμο), το γκολ ήρθε στο 86′, από τον Γαλανόπουλο. Χαμός.

Απολλωνάρες, παίκτες-προπονητές-διοίκηση, είμαστε πια στην Α’ κατηγορία. Γράψαμε ιστορία. Εμείς, μόνοι μας. Χωρίς να κερδίσουμε κανένα «μουσαντένιο» πέναλτι – εδώ δεν μας έδιναν και τα κανονικά (0 υπέρ, 7 κατά ο τελικός απολογισμός!!!).

Πέρσι, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, λέγαμε στο γλέντι μας «και του χρόνου». Ελα, όμως, που στον Απόλλωνα, ό,τι λέμε το εννοούμε…

VAMOS AΛAΝΙA, VAMOS!!!

ΣΥΝΘΕΣΗ

1.   Κτενιαδάκης
2.   Παναγιώτου
3.   Φλωκιώτης
4.   Κοτσαύτης Φίλιππος
5.   Φελέκης
6.   Κατσιμεντές
7.   Παπουτσής (85′ Λισγάρης)
8.   Γαλανόπουλος
9.   Κομνηνός (88′ Δημαλέξης)
10. Κουφός (73′ Γκρέμο)
11. Παππάς

ΠΑΓΚΟΣ

12. Γκρέμο
13. Κανδεράκης
14. Λισγάρης
15. Μλαντένοφ
16. Μαρτίνης
17. Δημαλέξης
18. Τζαλαγόνια

Διαιτητής: Καλογερόπουλος Χ. (Ακρίβος, Καρατζίκας).