Σαν ροκ συγκρότημα!

Σε ένα από τα πιο έντονα απογεύματα των τελευταίων χρόνων στο γήπεδο του Απόλλωνα, η ομάδα μας επιβλήθηκε 3-2 των πολύ δυνατών Τραχώνων και αγκάλιασε την παραμονή της στην Α’ Κατηγορία.

Στο κλάμα του Κώστα με το τελικό σφύριγμα του διαιτητή. Στα βουρκωμένα μάτια του Φώντα. Στο τσιτωμένο πρόσωπο του Ιγνάτιου. Στις κραυγές του Θάνου. Στις σφιγμένες γροθιές του Μήτσου.

Όλη η ένταση, όλη η ψυχολογική πίεση μιας χρονιάς, αποτυπωμένη σαν σε πίνακα ζωγραφικής, σαν φωτογραφία, με το τελικό σφύριγμα του διαιτητή. Έχουμε νικήσει, έχουμε κρατήσει όρθιο και ζωντανό ό,τι με πολύ κόπο και αμέτρητες θυσίες έχουμε χτίσει δυόμιση χρόνια.

Δεν είναι ένα απλό τρίποντο, δεν είναι ένα παιχνίδι σαν όλα τα άλλα. Είναι ένα μπρα-ντε-φερ με τους εαυτούς μας, μία πρόκληση για να αναδείξουμε τον χαρακτήρα μας, ένα κομβικό ραντεβού για εκείνους που έχουν κουβαλήσει την ομάδα στις πλάτες τους σε μία τουλάχιστον περίεργη σεζόν.

Την ιστορία τη γράφουν οι παρέες, τις πιο δυνατές συγκινήσεις τις προσφέρουν αυτοί που τις νιώθουν. «Δεν έχει σημασία ποιοι λείπουν, σημασία έχει αυτοί που είμαστε εδώ», είπε μια ψυχή όταν μαζεύτηκε η ομάδα στα αποδυτήρια, μιάμιση ώρα πριν το ματς.

Ο Μάριος έπαιξε για τον Φίλιππο. Ο Φίλιππος για τον Θάνο. Ο Θάνος για τον Κώστα. Ο Κώστας για τον Αλέξη. Ο Αλέξης για τον Ιγνάτιο. Ο Ιγνάτιος για τον Φώντα. Ο Φώντας για τον Κώστα. Ο Κώστας για τον Στέλιο. Ο Στέλιος για τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης για τον Γιάννη. Όλοι έπαιξαν, έτρεξαν, μάτωσαν για όλους. Για τη φανέλα.

Με μοναδική αυταπάρνηση, οι δύο Κωστήδες (Ψάλλας, Μπαλαχτσής), ο αρχηγός Φώντας και ο Φίλιππος έπαιζαν με «μισά» πόδια και ενοχλήσεις. Οι τέσσερις της ενδεκάδας, δηλαδή, που δεν μεγάλωσαν εδώ, αλλά «Απόλλωνας δεν γεννιέσαι μόνο, γίνεσαι».

Ο Παπουτσής (γκολ και ασίστ) να κάνει το παιχνίδι της ζωής του, ο Κούκος αλάνθαστος, ο Αγκόλι να «καταπίνει» τους αντιπάλους ως συνήθως, ο Αλεξανδράκης (δύο ασίστ) και ο Μήτρου (γκολ) να ταλαιπωρούν τα μπακ, ο Βλογιαννίτης ακούραστος πάνω-κάτω στην πλευρά, ο Σταμάτης να ορίζει το τέμπο στα χαφ, ο Μπαλαχτσής με… όλα στην πρώτη γραμμή αναχαίτισης, ο Ψάλλας να κατευθύνει την άμυνα, ο Κρινής να δίνει όλο του το είναι, ο Καλλιαμπάκος να προσφέρει ηρεμία.

Αυτοί ήταν, όλοι κι όλοι. Με πάγκο δύο τερματοφύλακες (Σύρακας, Βασσάλος), έναν τραυματία (Οικονομόπουλος) και μικρούς με ελάχιστο (Καλημέρης, Νικολόπουλος) ή καθόλου (Βουγιουκλάκης, Κουσουλής) χρόνο συμμετοχής

Με άλλους δύο τραυματίες (Κανδεράκης, Βλάχος) κι έναν τιμωρημένο (Παγώνης) στην εξέδρα, έναν φαντάρο (Παναγιώτου) και τα υπόλοιπα παιδιά (Κουστουμπάρδης, Ε. Κουτσογκίλας, Στεργιώτης, Π. Κουτσογκίλας, Παστρικός, Χατζής) να λείπουν λόγω εξετάσεων κι εκδρομών.

Το 1-0 στο 38′ ο Μπαλαχτσής, από ασίστ του Αλεξανδράκη. Το 2-0 στο 58′ ο Παπουτσής, πάλι από ασίστ του Αλεξανδράκη. Το 2-1 στο 59′, το 2-2 στο 68′. Κι εκεί που λες «μας πήρε από κάτω», τους πήρε… αμπάριζα ο Παπουτσής, στη φάση του 80′. Τρομερό κλέψιμο της μπάλας από τον στόπερ, πάσα την κατάλληλη στιγμή στον Μήτρου, πλασέ, γκολ, γκοοοοοοοολ, χαμός.

Το 3-2 έμεινε ως το τέλος, αφού κανείς δεν χάρισε τίποτα. Από αυτούς που έπαιζαν, μέχρι εκείνους που μπήκαν στα τελευταία λεπτά. Από αυτούς που ούρλιαζαν από τον πάγκο, μέχρι εκείνους που σκίζανε τα χέρια τους στα σύρματα από την εξέδρα.

#sanmiagrothia. Απολλωνάρα!

ΑΠΟΛΛΩΝ

Καλλιαμπάκος, Κρινής, Βλογιαννίτης, Ψάλλας, Κούκος, Αγκόλι, Σταμάτης, Μπαλαχτσής, Αλεξανδράκης (89′ Καλημέρης), Μήτρου, Παπουτσής (90′ Νικολόπουλος).