Κατάθεση ψυχής!

Δεν έτυχε… πέτυχε! Η ομάδα μας πήγε στο Βύρωνα να αντιμετωπίσει το προβεβλημένο φαβορί της κατηγορίας, με στόχο να αποδείξει ότι η ήττα από τα Βριλήσσια ήταν «ατύχημα». Και τα κατάφερε, στέλνοντας μήνυμα προς κάθε ενδιαφερόμενο.

Καλή ομάδα ο ιστορικός Αθηναϊκός, με παίκτες που αμείβονται και με αυτοσκοπό την άνοδο, κάποια πράγματα όμως στο ποδόσφαιρο δεν αγοράζονται.

Το πάθος, η ψυχή και το αίσθημα αλληλεγγύης που διακρίνει κάθε ποδοσφαιριστή του Απόλλωνα ξεχωριστά, πηγάζει από την ατμόσφαιρα παρέας που καλλιεργείται εδώ και χρόνια στα αποδυτήριά μας.

Και είναι αυτά τα στοιχεία, μαζί βέβαια με το φυσικό ταλέντο και τη δουλειά στις προπονήσεις, που στις δύσκολες στιγμές κρατάνε μια ομάδα.

Το σημερινό ήταν το 7ο παιχνίδι σε διάστημα 28 ημερών για τον Απόλλωνα (το ένα με παράταση), αριθμός πρωτόγνωρος για τα δεδομένα των αμιγώς ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών μας και που, καλώς ή κακώς, είχε συνέπειες στην αγωνιστική εικόνα της ομάδας.

Το κόστος το πληρώσαμε με τα Βριλήσσια, έχοντας όμως μια κανονική εβδομάδα μπροστά μας, ανασυνταχτήκαμε και επιστρέψαμε στο πρωτάθλημα δριμύτεροι.

Ο Απόλλων είχε ξεκάθαρο πλάνο στο Βύρωνα και οι άμεσοι πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές δηλαδή, το υπηρέτησαν με απόλυτη πειθαρχία και αυτοσυγκέντρωση.

Ο Αθηναϊκός είχε μεν την περισσότερη ώρα την μπάλα στην κατοχή του, ωστόσο κενοί χώροι δεν υπήρχαν, καθαρές ευκαιρίες αδυνατούσε να βγάλει και οι μόνες απειλές στη εστία του Σύρακα σε ολόκληρο το 90λεπτο προήλθαν από στημένες φάσεις.

Από μία τέτοια προήλθε το 1-0 σε άσχημο χρονικό σημείο (44′), καθώς σε απομάκρυνση σε κόρνερ, η μπάλα στρώθηκε σε αντίπαλο χαφ και με δυνατό σουτ, με τη βοήθεια και του αέρα, καρφώθηκε στη δεξιά γωνιά του γκολκίπερ μας, που μέχρι τότε είχε χρειαστεί να επέμβει μόνο μία φορά, σε κεφαλιά.

Στο β’ ημίχρονο ο άνεμος ήταν ευνοϊκός για τον Απόλλωνα, κάτι που –γιατί να το κρύψουμε– έπαιξε το ρόλο του στο γκολ της ισοφάρισης.

Ηταν το 54ο λεπτό, όταν ο Κώστας Λυμπερόπουλος εκτέλεσε κόρνερ και η μπάλα πήρε τέτοια φάλτσα που μπήκε απευθείας μέσα, στο πρώτο δοκάρι μάλιστα!

Το γκολ ήταν αυτό που χρειαζόταν για να οπλιστεί η ομάδα μας εκ νέου με αυτοπεποίθηση και να σκορπίσει άγχος, εκνευρισμό και αμφιβολία στον αντίπαλο, που ίσως να μην πίστευε ότι θα συναντούσε τέτοια αντίσταση ή που νόμιζε ότι θα έπαιρνε το ματς με το ένδοξο -πλην όμως πολύ μακρινό- παρελθόν του και με… τσαμπουκάδες.

Το παιχνίδι κύλησε χωρίς σημαντικές ευκαιρίες εκατέρωθεν, με τους γηπεδούχους να έχουν απλά μια φλύαρη υπεροχή και την ομάδα μας να βγάζει φαρμακερές αντεπιθέσεις, που όμως έμειναν ανολοκλήρωτες.

Μέχρι και το 93′, πάντως, διεκδικήσαμε το μάξιμουμ των βαθμών (η κεφαλιά του Γαλανόπουλου πέρασε ελάχιστα άουτ…), παίρνοντας τελικά τον έναν, που μας τονώνει την ψυχολογία για τη συνέχεια. Πολύ περισσότερο διότι δεν ήταν προϊόν τύχης ή αντιποδοσφαίρου.

Δεν θα δώσουμε καμία σημασία και καμία συνέχεια στα όσα διαβάσαμε και ακούσαμε από την απέναντι πλευρά.

Στον Απόλλωνα έχουμε μάθει να σεβόμαστε κάθε αντίπαλο και αυτές τις αρχές δίνουμε στα 300+ παιδιά που έχουμε στην ακαδημία μας – ε, και ένα σωματείο με 300+ παιδιά (και συνεχείς διακρίσεις), αν μη τι άλλο «κωλοχανείο» δεν το λες…

Πάμε Απολλωνάρα!

ΑΠΟΛΛΩΝ: Σύρακας, Κωνσταντάκης, Λυμπερόπουλος Κ. (80′ Λισγάρης), Παναγιώτου, Γαλανόπουλος, Μήτρου, Παπουτσής, Λυμπερόπουλος Π., Κανδεράκης, Ισμέρης (73′ Γογγολίδης), Βλογιαννίτης (90′ Μπαχαράκης).