Ο Γιώργος Γαλανόπουλος κρεμάει τα παπούτσια του, στον αγώνα της Κυριακής (18/5, 11:30) με τη Χρυσούπολη, στο γήπεδο των Μελισσίων.
Ένας ποδοσφαιριστής που δεν ήρθε απλώς στην ομάδα – γεννήθηκε μέσα σε αυτήν. Με τη φανέλα του Απόλλωνα έγραψε ιστορία: περίπου 300 συμμετοχές, 72 γκολ, αμέτρητες στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στις καρδιές όλων μας.
Ο Γιώργος ήταν πάντα κάτι περισσότερο από ένας καλός παίκτης. Αρχηγός, σκόρερ, ηγέτης και φίλος, ενέπνευσε συμπαίκτες, προπονητές, φιλάθλους. Πάλευε πάντα για την ομάδα, με ψυχή και απαράμιλλη αγωνιστικότητα.
Μαζί του ζήσαμε ανόδους, νίκες, ανατροπές και συγκινήσεις.
Και τώρα αποχωρεί από τους αγωνιστικούς χώρους αφήνοντας πίσω του παρακαταθήκη και όχι απλώς αναμνήσεις, με την πόρτα του συλλόγου να παραμένει για εκείνον για πάντα ανοιχτή.
Γιωργάρα, σε ευχαριστούμε για όλα!
Δήλωση Γιώργου Γαλανόπουλου
Το τελευταίο μου παιχνίδι… εκεί που όλα ξεκίνησαν.
Το 1996 πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα του Απόλλωνα Χαλανδρίου. Μεγάλωσα εδώ, έγινα άντρας, έγινα πατέρας… και αυτή την Κυριακή κλείνω την καριέρα μου στην ομάδα που αγάπησα και με αγάπησε περισσότερο από κάθε άλλη.
Είναι πολύ δύσκολο να σταματάς να είσαι παιδί. Να σταματάς το παιχνίδι. Να φοράς τη φανέλα για τελευταία φορά και να μπαίνεις στο γήπεδο.
Όμως, όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν – και για μένα αυτό το τέλος είναι πραγματικά όμορφο, γιατί έχω αποφασίσει να παραμείνω στο ποδόσφαιρο από άλλο πόστο.
Θέλω να ευχαριστήσω όλες τις ομάδες στις οποίες αγωνίστηκα. Έζησα μεγάλες επιτυχίες και είχα την τιμή να είμαι αρχηγός σε συλλόγους με ιστορία.
Όμως εδώ… ένιωθα πάντα ότι είναι το σπίτι μου.
Το να είμαι αρχηγός στον Απόλλωνα Χαλανδρίου μπορεί για κάποιους να μην σημαίνει πολλά. Για μένα, όμως, όταν ήμουν παιδί, ήταν όνειρο ζωής.
Ευχαριστώ όλες τις διοικήσεις με τις οποίες συνεργάστηκα. Είναι άνθρωποι που προσφέρουν σε ερασιτεχνικούς συλλόγους, πολλές φορές από το υστέρημά τους, και το σέβομαι απεριόριστα αυτό.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω όλους μου τους συμπαίκτες, προπονητές, φροντιστές και φυσικοθεραπευτές, που με είδαν —και με άντεξαν— περισσότερο απ’ ό,τι η ίδια μου η οικογένεια!
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους γονείς μου, τον Κώστα και τη Ζωή — τους πιο πιστούς και μεγάλους υποστηρικτές μου. Θέλω να ξέρουν πόσο τους αγαπώ και τους ευχαριστώ για όλα.
Και τέλος, ένα τεράστιο ευχαριστώ στην οικογένειά μου: Στη Μαρίνα, τη γυναίκα μου, και στον έρωτα της ζωής μου, την κόρη μας την Ευρυδίκη. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε — είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι της ζωής μου.
Υ.Γ. Το ευχαριστήθηκα. Το έζησα στο 100%.
Ήρθε η ώρα να προσφέρω από άλλη θέση.
Σας ευχαριστώ!
